LOON OP ZAND – In de Dorpskamer aan de Kerkstraat klinkt op dinsdagmorgen het zachte geroezemoes van buurtbewoners die koffie drinken en bijpraten. Achter de bar staan Ayşe en Vedat, een Turks echtpaar dat hier een nieuw hoofdstuk in hun leven is begonnen. Wat voor velen een ontmoetingsplek is, betekent voor hen een nieuwe start na jaren van onzekerheid en politieke onderdrukking in hun thuisland.
Via de bibliotheek kwamen Ayşe en Vedat in contact met de Dorpskamer. Toen ze vroegen naar vrijwilligerswerk, werden ze hier met open armen ontvangen. Inmiddels werken ze er ruim een half jaar met zichtbaar plezier. Elke dinsdag zorgen ze voor koffie en thee, maken ze schoon en helpen ze bij activiteiten. Ondertussen oefenen ze hun Nederlands door met bezoekers te praten.
Een maand geleden organiseerden ze zelfs hun eerste eigen activiteit: een kookmiddag. Ayşe toont trots foto’s van lange tafels vol schalen met Pudding Noah, een Turks nagerecht van granen, fruit en kaneel. “Het is een gerecht dat mensen samenbrengt,” vertelt ze glimlachend. Ook vandaag heeft ze koekjes meegenomen om uit te delen.
“Hier werken heeft mij zelfvertrouwen gegeven,” zegt Ayşe trots. Vedat vult haar aan met een lach: “Meer zelfvertrouwen – want je had het al.” Sinds ze in de Dorpskamer actief is, durft Ayşe vaker Nederlands te spreken en maakt ze gemakkelijker contact met anderen.
In Turkije runden ze samen een kleine kiosk, waar buurtbewoners kwamen voor kranten, broodjes en een praatje. Het gevoel van saamhorigheid dat ze daar kenden, vinden ze nu terug in Loon op Zand. “Het is fijn om iets voor anderen te doen,” zegt Vedat. “Dat hoort bij wie we zijn.”
Hun leven in Turkije was niet altijd eenvoudig. Nadat het bouwbedrijf van Vedats familie in 2016 door de overheid in beslag werd genomen, volgde een periode van spanning en vervolging. Vedat werd veroordeeld tot zestien maanden gevangenisstraf vanwege zijn politieke overtuigingen en vermeende banden met de Gülen-beweging.
Na zijn vrijlating probeerden ze hun leven op te bouwen met een eigen kiosk in de kuststad Zonguldak. Ze werkten zeven dagen per week, maar de politieke druk bleef toenemen. “We leefden in angst voor arrestatie,” vertelt Vedat. In 2023 besloten ze te vluchten. Hun bezittingen, huis en vrienden moesten ze achterlaten.
Na hun aankomst in Nederland vonden ze rust in Loon op Zand. Via het asielzoekerscentrum leerden ze de Nederlandse taal en gewoontes kennen. Door hun vrijwilligerswerk bij de Dorpskamer kregen ze weer structuur en betekenis in hun dagelijks leven.
“Volgende week is Ayşe voor het eerst helemaal zelf gastvrouw,” zegt een collega-vrijwilliger trots. “Ze doen zoveel voor anderen.”
Van een kiosk in Turkije tot een buurthuis in Loon op Zand – Ayşe en Vedat laten zien wat veerkracht betekent. In hun liefde en wederzijds vertrouwen vonden ze de kracht om opnieuw te beginnen. En in de Dorpskamer vonden ze meer dan werk: ze vonden een tweede thuis.
Bron: Refugee Team